Leshringur og jagúar og sitthvað fleira

Augun í mér eru skrýtin í dag. Mér líður skringilega í augunum, á ég við. Ég svaf enda illa í nótt, lítið. Nóg um það.

Ég hitti í vikunni sem leið gamlan kunningja úr auglýsingabransanum á Mokka, og við spjölluðum í nokkrar mínútur yfir kaffibollum. Eða hann talaði í nokkrar mínútur, væri nær að segja, og ég hlustaði og jánkaði eða sagði "tja" eftir því sem mér fannst við eiga. Við vorum á sínum tíma saman í leshring, ég og þessi náungi, og ég man að hann hafði nær aldrei lesið það sem fyrir var lagt, en kjaftaði þó einatt manna mest og hafði miklar og ákveðnar skoðanir á því sem hann taldi að um ræddi. Ekki virðist hann lesa fréttablöðin ýkja mikið núorðið, en nógar skoðanir hafði hann samt á atburðum líðandi stundar. Hann fjasaði af ákefð um ýmislegt sem hann virtist ekki hafa hundsvit á - ég er enginn fréttafíkill en er þó töluvert betur að mér en hann - um landsins gagn og nauðsynjar, heimsins gagn og nauðsynjar, eins og um ljóðin og skáldsögurnar áður. Sumt breytist ekki, en þó svo mjög. Svo skyndilega kom svartur jagúar inn á staðinn og réðst á, drap og byrjaði að éta laglega konu sem sat við næsta borð, og tvö ung börn sem hún hafði með sér. Hrikalegt alveg hreint, og ég skil ekki að svona lagað sé liðið. Sagði þó ekkert en kvaddi bara kunningja minn í snarthasti og hraðaði mér út og mína leið.

Nei, vitanlega gerðist þetta ekki. Það var gríðarstór leðurblaka sem með ógurlegum fyrirgangi þeyttist inn um framrúðu staðarins og hrifsaði með sér börnin tvö, en lét konuna laglegu vera. Hún varð skiljanlega óð, móðursjúk hreinlega og stökk á eftir illfyglinu. Feitlaginn maður sem stóð við afgreiðsluborðið klappaði stúlkunni sem var að afgreiða hann á öxlina og sagði að úti væri um börnin, "-því miður." Mér datt í hug að hann væri prestur, einn af þessum sérlunduðu, en ég er farinn að efast um það í endurliti. Á meðan á öllu þessu stóð þagði sessunautur minn, gapti bara forviða, alveg stjarfur.

Neinei, enn síður gerðist þetta. Og þó, hið síðarnefnda gerðist einfaldlega alls ekki, líkt og hið fyrrnefnda, hvorki síður né frekar. Bara ekki. Mér fannst það bara enn ólíklegra, og því tók ég svona til orða.

Nei, það sem gerðist var það að einskonar flóðbylgja af einhverskonar bjöllum sem ég kann ekki frekari skil á flæddi inn um dyr staðarins (merkilegt nokk var bylgjan ekki nema einhverra 80 sentímetra breið) og hreif með sér lítinn hund, fast að því kjölturakka, sem laglega konan með börnin hafði meðferðis og lá við fætur hennar. Börnin urðu logandi hrædd, sem von er, og konan komst í nokkurt uppnám, en enginn hætti á að stíga í veg fyrir eða stökkva á eftir bylgjunni. Eins snarlega og bylgjan hafði brotist inn um framdyr staðarins var hún enda horfin aftur í gegnum staðinn, með hundinn litla. Þjónn sem virtist hafa séð eitt og annað hafði á orði við kunningja minn sem sat með mér að ekkert þessu líkt hefði gerst síðan hann byrjaði að vinna þar á kaffihúsinu, en sagði reyndar ekki hversu lengi hann hefði unnið þar.

Nei, vitanlega gerðist þetta ekki heldur. Það komu enginn dýr inn á staðinn að gera óskunda. En eitthvað var það, ég bara hreinlega veit ekki hvað. Kunninginn gamli sem ég hitti á Mokka er enn textasmiður, en hefur nú opnað eigin stofu og rakar inn peningunum. Skilst mér. Ég var þess alltaf fullviss að ég yrði fyrri til að fara út í eigin rekstur, ímyndaði mér að jafnvel myndi títtnefndur kunningi koma og vinna fyrir mig.

Skeyti

Góðkunningi síðunnar sendi henni þetta bréf um kaffileytið í dag:

Hæhæ,
Mig dreymdi í nótt að ég hefði alið barn. Mig rekur ekki minni til þess að hafa dreymt fæðinguna sjálfa, þ.e.a.s. að barnið hafi komið út um píkuna á mér (þó getur vel verið, og mér finnst það í endurliti meira að segja líklegt í ljósi draumsins að öðru leyti, að mig hafi einmitt dreymt sársaukafulla fæðingu - en að karlinn í mér geti ekki horfst í augu við það og grafi það því eitthvert niður í óminni eða undirmeðvitund, eða eitthvað þvíumlík), en ég man það vel að þó að konan sem ég bý með hafi af og til verið eitthvað að sniglast í kringum okkur og jafnvel sýnt barninu og ummönnun þess dálítinn áhuga, þá leið mér eins og móður. Sterklega. Ekki föður sem var mjög virkur í umönnun barns heldur móður. Alla jafna man ég ekki drauma, flesta morgna líður mér eins og mig hafi ekkert dreymt, en í morgun mundi ég það greinilega að í nótt dreymdi mig að ég væri móðir. Minningin um tilfinninguna í draumnum er nú farin að dofna, er raunar orðin mjög dauf, en ég man það mjög vel hvað ég mundi þegar ég vaknaði í morgun. Ég man að ég fann það enn þegar ég vaknaði í morgun hvernig það er að vera móðir. Ég var móðir um sinn, í nótt sem leið.

Mér dettur það í hug núna, sem ég sit við tölvuna og skrifa þetta, að kannski hafi draumurinn stafað að meira eða minna leyti af því að ég nennti ekki að fara að kúka áður en ég fór að sofa í gær, og sofnaði því hálfpartinn þurfandi að kúka.

Ég veit það þó ekki, og nenni ekki að velta því frekar fyrir mér. Í öllu falli var ég móðir um sinn, í nótt sem leið.

XX

Slættaratindur

Ég fór til tannlæknis í gær, mætti heldur seint en mátti engu að síður bíða dálitla stund. Ég skimaði því stuttlega yfir blaðarekka sem stóð til hliðar við afgreiðsluna, greip þýskt menningar- og listatímarit og fékk mér sæti.

Tímaritið var prýðilegt, en svo sem ekki í frásögur færandi nema fyrir það að í því var grein um pólska innsetningarlistamanninn Stephan Kohn. Það er í sjálfu sér ekki heldur í frásögur færandi, að fjallað væri um Kohn þennan - sem ég hafði aldrei heyrt af fyrr - en hans frægasta verk er það. Héðan í frá læt ég það vera að taka fram að hlutir séu ekki í frásögur færandi nema fyrir einhver ákveðin smáatriði, við gefum okkur það að ég stefni eitthvað og álíti það sem ég hef orð á í frásögur færandi. En aftur að verkinu fræga.

Verkið nefnist Mont upp á frönsku - og hefur eins og nafnið ber með sér, í sem stystu máli, með fjall að gera. Fjallið sem nafnið vísar til er ofureinfaldlega verkið sjálft, ekkert meira eða minna - engar ýkjur eða kaldhæðni, hellingur af jarðvegi - fjall.

Fjall þetta, eða skúlptúr, er staðsett á einkalandi þýsku athafna- og stjórnmálakonunnar Monica Patek, í norðaustur Saxlandi. Monica þessi, sem ég kann lítil skil á og furðu fátt er að finna um á netinu, mun hafa fjármagnað verkið að miklu leyti með féi úr eigin sjóðum - sem af greininni að dæma eru alldigrir - en annars séð um að útvega það sem upp á vantaði. Og til að verkið mætti verða að veruleika, hugmyndin að holdgerast, þurfti verulega mikla peninga. Meira um það síðar.

Tilvist Monts er næsta - sleppum því, er blátt áfram - lygileg fyrir það fyrsta vegna þess hve gríðarstórt verkið er, en með tilfærðri landafræði og dálitlum menntaskóla-slumpureikningi gest mér til að það sé á stærð við Vaðlaheiði við Eyjafjörð, frá Víkurskarði og inn fyrir Vaðla, nokkru hærra reyndar en ekki eins breitt. Og séð af jörðu niðri lítur það ekki ósvipað út og hvaða tiltölulega ósvorfna fjall á Íslandi, jafnvel dálítið gróið nokkuð upp í hlíðar en hrjóstugra eftir því sem ofar dregur.

Þegar hins vegar fjallið er skoðað úr lofti má sjá að það er allt annað en venjulegt, allt annað en tilraun til að búa til "venjulegt", til að búa til raunsætt líkan af fjalli; eða nýtt fjall sem gæti verið gamalt, og greinilegt er líka að annað en ísaldarjöklar, brimrót og tímans þungi niður hafa sorfið það til. Jarðefninu hefur nefnilega verið raðað þannig niður, grjóti þannig komið fyrir og því rutt, að einskonar grófir, dalir raunar, grafa það í sundur svo að úr lofti sést fjallið mynda orð, nafnið Slættaratindur. Slættaratindur er eins og glöggir lesendur hafa getið sér til færeyskt orð, nafn hæsta tinds eyjanna. Um tengsl Kohn, eða Monicu Patek, við Færeyjar veit ég ekkert - og undarlegt nokk rekur mig ekki minni til þess að á þau hafi verið minnst í greininni. Mig er þó áreiðanlega að misminna... Að ég bara hefði greinina við höndina.

Innsetning Kohns (inn í Saxlenskt landslag) er sem sagt fjall sem myndar orðið Slættaratindur, og ku vera virðingarvottur við eyjarnar og samnefnt fjall. Tímaritið hef ég sem fyrr segir ekki hjá mér, hafði því er verr ekki rænu á að grípa það með mér af biðstofunni, og ekki er hægt að skoða það rafrænt nema að kaupa áskrift sem ég ekki tími. Því hef ég ekki allar þær ótrúlegu tölur sem fyrir koma í greininni, um gerð þessa óðurs til færeyskrar náttúru (og væntanlega ýmiss fleira...); um fjölda evra sem þurfti til að borga fyrir fjallið, um fjölda starfsmanna við framkvæmdina og um fjölda vinnustunda sem þeir unnu, um fjölda dísellítra sem fóru á þungavinnuvélar sem notaðar voru við framkvæmdirnar og bara hvað þær voru margar - þungavinnuvélarnar; um fjölda rúmmetra af jarðvegi sem fluttir voru vegna listarinnar og úr hve mörgum malar- og öðrum jarðnámum hann kom. Og hvað hefði mátt bjarga við mörgum bönkum fyrir peningana, eða bólusetja mörg börn við malaríu, eða tína upp margar jarðsprengjur. Þvíumlíkt taka blöð eins og þetta með í reikninginn.

Ég get bara sagt að tölurnar voru gígantískar, lygilegar, eins og eitthvað úr vísindaskáldsögum um landnám í geimnum og intergalaktísk verslunar- og námafélög, og þar fram eftir götunum - þið skiljið mig. Eins og framlög Bandaríkjamanna til hermála. Óskiljanlegar, margfaldlega brjálæðislegri en bara stærð verksins í sjálfri sér.

Nafn verksins - Mont - fær eins og sérstaka þýðingu, dálítið aukalegt gildi fyrir Íslendingi, þegar allur yfirgengileikinn er hafður í hug, allt brjálæðið og umfangið - og stjörnuvæðing hins alþjóðlega popplistaheims. Kohn veitir aldrei viðtöl, og þegar nást af honum myndir er hann einatt klæddur eins og verkamaður í gamalli amerískri kvikmynd, en með fylgdarlið. Sagan segir að í prívatpartýi hjá einhverri franskri kvikmyndastjörnu (eða það ímynda ég mér, einhverskonar stjörnu altént, ekki fjarlægum gasrisa þó) hafi Kohn skitið á disk og skipað enska fatahönnuðinum John Galliano að borða herlegheitin, með þeim afleiðingum að sá síðarnefndi barði skellihlæjandi Kohn til óbóta. Skemmst er frá því að segja að þessi saga er ekki úr greininni um Mont.

En þrátt fyrir allan viðbjóðinn, alla heilögu vandlætinguna, er ég heillaður. Mér er í eina rönd misboðið, í ótal aðrar sama um brjálæðið sem verkið stendur fyrir, um fjárausturinn og firringuna - ég vil sjá verkið Mont, vil sjá fjallið Slættaratind eystri.

Síðdegis eða snemma kvölds á fimmtudegi í nóvember (titlaþema í gangi).

Eina stundina var ég að lesa frekar leiðinlega bók eftir Martin Amis, og þá næstu að pára hjá mér punkta og drög að sögu um gagnkynhneigðan mann sem leitar í félagsskap ungra homma og býr í íbúð sem ber þess ógreinileg merki að hafa áður verið samkomusalur hvítasunnusöfnuðar. Sagan, sem ég um stund hélt að væri, var ekki annað en óljós hugmynd um þennan sérkennilega mann og salinn sem hann bjó í. Amis í hausnum á mér. Á klósettinu las ég síðan ferlega lélega smásögu eftir Ólaf Gunnarsson. Síðar - talsvert löngu síðar - fékk sérkennilegi maðurinn einkennilega þráhyggju, hann varð hún í raun, en það er önnur saga. Kannske var það öfugt.

Allt þetta kynlíf og öll þessi kynhvöt og ég veit ekki hvað, kraumandi undir niðri. Eða er hún?

Á síðdegi um haust í Vesturbæ Reykjavíkur.

Hann stendur rólega upp, lætur samanbrotið blaðið falla aftur í stólinn og gengur hægum skrefum að kettinum sem situr uppi á ofninum. Af göngulaginu er ekki annað að sjá en að hann sér afslappaður og augnsvipur hans er gæðalegur, þó hvorki sé hann glettinn né blíðlegur. Kötturinn lítur á hann og fylgist með honum þar sem hann nálgast, en kippir sér að öðru leyti ekki upp við það og þegar maðurinn er kominn þétt upp að ofninum snýr kötturinn hausnum hægt fram á við á ný og virðist hundsa hann. Um hríð gerir hvorugur neitt, að heitið geti, kötturinn situr rólegur og horfir fram fyrir sig en hann, maðurinn, stendur kyrr og horfir á köttinn. Ekki reiðilega, en hann er alvarlegur og svipbrigðalaus með lagi sem einhverjum kynni að þykja óþægilegt. Skyndilega öskrar hann skrækt, af öllum lífs og sálar kröftum, einkennilega. Stofan virðist í einni svipan fyllast af einhverjum óþverra, kæfandi hávaða sem virðist nær áþreifanlegur. Kötturinn hrekkur skelfingu lostinn við, eiginlega hendist upp í loft, af ofninum og áleiðis fram fyrir sig og meðfram veggnum niður á gólfið. Áður en hann nær til gólfsins hefur maðurinn þó snúið sér að honum, og sparkar harkalega í hann rétt áður en hann lendir. Frá kettinum heyrist óhugnalegt væl, bjagað eða undið líkt og í truflaðri útsendingu í langbylgjuútvarpi, og líka brak eins og stigið sé á þurr sprek. Ennfremur dálítill dynkur, svipaður ímyndar maðurinn sér og þegar sparkað er í loftlausan fótbolta. Annar dynkur og nokkuð frábrugðinn heyrist nær strax á eftir, þegar kötturinn skellur á veggnum, en sá heyrist frekar berast úr veggnum en kettinum sjálfum. Hljómkviða, hugsar maðurinn með sér, tónverk fyrir fót, kött og vegg. Á veggnum er blóð, kámað og í slettum, og kötturinn liggur á gólfinu þar undir og bærir sig lítillega, virðist reyna að hreyfa sig. Frá honum heyrist eins og og dálítið korr en hvorki mjálm né væl af nokkru tagi. Úr höfði hans, ekki er gott að sjá nákvæmlega hvaðan, leggur líka blóð, en það virðist dekkra en það á veggnum. Það er einhver sjónhverfing, hugsar maðurinn með sér þar sem hann stendur, enn við ofninn. Tengist ef til vill lýsingunni, og þá er parketið sannarlega dekkra en beinhvítur veggurinn, þótt ekki sé það beinlínis dökkt. Eftir dálitla íhugun kemst maðurinn á þá skoðun að blóðið lagi úr eyra kattarins, því sem snýr niður að gólfinu. Hann kveikir sér í sígarettu og fylgist með kettinum. Fljótlega drepst hann, eða virðist drepast . Maðurinn tekur hann upp á rófunni, gengur fram í forstofu og fer út fyrir og hendir hræinu í ruslatunnuna. Þegar maðurinn er kominn inn á ný og hefur hitað sér kaffi og ristað brauð, en ekki þrifið blóðið úr stofunni, hugsar hann með sér að hann sakni kattarins ekki. Hann furðar sig á því.

Ágætur kunningi minn, almannatengill hjá hinu opinbera, leigði nýverið hús sitt og garð, sem er sérlega stór og glæsilegur, undir tökur á sælgætisauglýsingu. Hann sagði mér frá því í trúnaði að á meðan á tökum stóð, eitt síðdegi, hefði hann tvisvar riðið aðstoðarmanni leikstjórans inni á baðherbergi. Sá er víst sonur stórlax í útgáfubransanum, aðstoðarmaðurinn þ.e.a.s. Kona kunningjan var heima á meðan á þessu stóð, en varð einskis vör. Ertu að trúa þessu sjitti!? Fokkurinn.

Heyrt á Serrano í N1-skálanum við Hringbraut

Karl, dýrafræðingur og hómófób, segir:

Djöfull er hómó að totta mann. Það er einfaldlega hómó að totta mann (hann á við að karl totti mann).

Það er ekki hómó að totta hross. Hross er ekki hómó, það er eqúús.

Annar karl, snyrtilegur atvinnulaus lyfjatæknir, svarar:

Mér finnst þú nú fara heldur óvarlega með hugtök þar kappi (nó hómó).

Ég þekki það ekki að eiga peninga, svo nokkru nemi, og finnst frekar auðvelt að vera sósíalisti. Þess vegna? Það veit ég nú ekki. Kannske.

Ég hef verið latur við hlaupin síðustu mánuði, skelfilega latur. Það var eins og eitthvað brysti þegar ég tognaði í Malaga-maraþoninu, eitthvert drif eða orkugjafi sem atti mér áfram, dreif mig við hlaupin. En ég finn að nú er að verða nóg komið, ég hef fitnað dálítið, þó varla sé það farið að sjást á mér fullklæddum, og finn að líkamsástandið er orðið allt of lélegt. Í dag er kalt en sólskin og falleg stilla og mig nærri því langar út að hlaupa, fallegur vetrardagurinn fær mig nærri til að gleyma ökklanum og sársaukanum og vonbrigðunum frá því í sumar. Sjáum til.

Árni Bergmann
eyrnamerg fann
en gengur samt enn á fótlaga skóm.

Á einum stofuveggnum heima hjá mér - raunar hér í næsta herbergi - hangir innrömmuð stór andlitsmynd af sjálfum mér. Ljósmynd, ekki málverk, og í lit. Sumir sem hingað koma í fyrsta sinn hafa orð á því að þeim finnist það fyndið, að ég hafi þessa stóru mynd af sjálfum mér í stofunni, aðrir að þeim finnist það skrítið, en aðeins þeir frökkustu - fleiri hugsa það með sjálfum sér þykist ég vita. Eflaust er líka talað um það úti í bæ, að ég sé svoddan sjálfsdýrkandi og stórmennskubrjálæðingur og furðufugl og ég veit ekki hvað. Það er rangt, allt saman; staðreyndin er sú að mér finnst myndin góð fyrir sjálfstraustið, sem fjarri er ofvaxið og fremur hið gagnstæða - ótrúlegt en satt.

Here's a fun little fact for all my non-Icelandic speaking fans: in Icelandic the squid is called 'smokkfiskur', which literally translates as condom fish; smokk=condom, fiskur=fish. Crazy, right? Still, sort of makes sense, when you think about it. Perhaps the name of the birth control comes from the shape of the fish, and not the other way around; or perhaps the 'smokk'-part is descriptive for a shape, and both the fish and the penis rubber tube take their names from it. I don't know, and don't care enough to research it- fuck, I won't even bother to google it. If you on the other hand do, please keep it to yourself, I really don't give a rats ass. Þú skilur alveg íslensku, ekki satt? Þú ert alls enginn, ekki satt?

Ágætur kunningi minn, geislafræðingur á Landsspítalanum, sagði mér nýlega í trúnaði að hann ætti erfitt með að gera það upp við sig hvort hann héldi með Davíði eða Jóni Ásgeiri. Mér fannst hann óbeint vera að spyrja mig ráða, ráða sem ég kærði mig ekki um að veita. Því muldraði ég eitthvað um að hann yrði bara að kanna málið betur, frá öllum hliðum, lesa sér til og mynda sér skoðun. Hann yrði að mynda sér skoðun. Taka upplýsta ákvörðun og afstöðu. Hann svaraði tillögu minni engu en kláraði kaffið sitt og borgaði, og skutlaði mér síðan heim. Ég hef ekki heyrt í honum eftir þetta og veit ekki hvort hann hefur tekið afstöðu.

Ekki meira schnitzel fyrir mig, nei takk.

Á Íslandi er starfandi einn traustur og áreiðanlegur fjölmiðill, sá heitir N4, og á Íslandi starfar einn fréttamaður af heilindum í þágu sannleikans, sá heitir Hilda Jana Gísladóttir.

Maðurinn- mannskepnan er um margt ógurlega gölluð. En þeir hlutir eru þó til sem hún hefur afrekað og eru kraftaverki líkastir.

Fátt jafnast á við góða eldhúsinnréttingu, varla nokkuð á við haganlega falinn ísskáp.

Ég horfi yfir nýuppgert eldhúsið mitt og get ekki orða bundist, vitna í skáldið Martin: Viva la Vida - hvar í ósköpunum ætli ég geymi mjólkina og ostinn?

Á sunnudaginn var fór ég í barnaafmæli hjá bróður mínum. Hann átti ekki afmæli, og er enda orðinn fullorðinn, heldur dóttir hans. Afmælið var frekar leiðinlegt, en þó þótti mér nokkuð gaman að hitta gamlan félaga úr menntaskóla sem var þar með ungan son sinn. Sá æfir tae kwon-do með bróðurdóttur minni - strákurinn það er, ekki félaginn. Félaginn er merkilegur fýr; akfeitur og ættaður að vestan og firna óhamingjusamur, eða nóg nöldraði hann altént. Hann sagði mér að það eina sem hann hefði fengist við um ævina - starfað - og fallið vel að heitið gæti, væri að hanna eyðublöð. Eyðublöð fyrir allt mögulegt. Bilið á milli kassanna, reitanna, sagði hann, var hans sérsvið; fáir ef nokkrir stóðu honum á sporði þegar kom að því að stýra bili á milli reita á eyðublöðum. Þegar slíkt væri vel gert yrðu til fallegir listar á blöðin, eins konar rammar. Sjálfur er ég hrifinn af vel hönnuðum eyðublöðum, án prjáls og tilgerðar og sem merkjanlega eru vandlega úthugsuð og útfærð. Vegna þess sé ég þegar ég leiði að því hugann að það sem félaginn segir um eyðublöðin er hárrétt, bilin skipta gríðarmiklu.

Hey, halló! Þú étur eintóma fökken hamborgara og pítsur, kartöfluflögur og kók og bjór, en lest Auden og Guðrúni Evu og- og ég veit ekki hvað! Þú verður að hætta, verður að hætta þessu, þetta meikar engan sens. Hvað ertu maður, hvað í fjandanum? Hvað þykistu vera að gera með þessa bók- ókei fokk, þetta sleppur, fökken Palahniuk sleppur. Samt- Hættu þessum fíflaskap, ekki vera svona fáviti! Og hvers konar maður fílar ekki sushi? Mér er sama þó þér finnist þarinn ógeðslega vondur og hrár fiskur ekkert spes, hvað er fökken að þér? Ég bara- Gyrðir Elíasson?! Hvað í fjandanum? Ekki meiri franskar. Ekki fleiri bókir.

Hver er Egill Helgason?

Úti á Pollinum lónar rússnesk freigáta. Hún virðist vera nýleg eða nýuppgerð, er nokkuð löng en ekki ýkja háreist. Steingrátt skipið ber við vesturhlíð Vaðlaheiðarinnar, við birkikjarr og lyngfláka en ekki byggðina þar austanmegin sem öll liggur þónokkru ofar í hlíðinni. Sjóliðunum er ekki hleypt í land og í svæðistfréttunum kvartar kráareigandi yfir því að verða af viðskiptum.

Ég hef ekki þolinmæði til að reyna að skrifa fallega texta með lykkjum og beygjum og beinum köflum. Líklega færi mér best að skrifa skýrslur um hugmyndir, mínar ef ég nennti.

Ég geng nær undantekningarlaust í nærbuxum og man ekki eftir neinu tilviki þar sem það hefur komið sér illa fyrir mig. Nokkrum sinnum hef ég sofið brókarlaus, allsber það er að segja - ég sef ekki í bol nema sérlega kalt sé af einhverjum ástæðum í svefnherberginu. Þegar svo ber við - að sé kalt það er að segja, ekki að ég sofi brókarlaus - hef ég jafnvel sofið í sokkum, sem mér finnst annars mjög óþægilegt. Fyrir nokkrum árum voru mér gefin lagleg náttföt, úr bláteinóttri bómull, en ég notaði þau ekki nema þegar ég var veikur og týndi þeim síðan. Mér þykir það miður nú þegar ég leiði að því hugann, en það hefur ekki plagað mig hingað til. Ég hef ekki orðið ýkja oft veikur þessi síðustu ár.

Eftirfarandi er tekið af Wikipedíu, síðu um brókarleysi:

Benefits often cited for men include allowing the testicles to more freely move closer to (for warmth) and away from the body (to cool down), allowing them to remain at a more constant and healthy temperature. For some with sensitive skin, penile irritation can result from highly restrictive underwear, exacerbated by erections. (On the other hand, if the outer clothing is somewhat rough or abrasive, this can cause similarly undesirable results.)

http://en.wikipedia.org/wiki/Going_commando

Ég las engin ljóð í gærkvöld.

Þegar ég ætlaði í sturtu í morgun sá ég mér til mikillar armæðu að oturinn sem ég held í þvottahúsinu hafði rutt þurrkaranum niður af þvottavélinni. Í fallinu hafi eitt horn þurrkarans í ofanálag slegist í klósettið og brotið stórt stykki úr skálinni, svo vatn lagði um allt gólfið. Þetta er vond leið til að byrja daginn og mér var skapi næst að gefa otrinum ekkert að éta, svo var ég gramur. Þetta var enda ekki í fyrsta sinn sem hann tekur upp á einhverju þessu líku, þó aldrei hafi hann valdið þvílíkum óskunda. Auk þess skil ég ekki hvernig á því stendur að ég vaknaði ekki við hamaganginn; það er nærri því eins og hann hafi unnið að þessum ósköpum að yfirlögðu ráði og beitt sérstakri lagni við verkið. En þegar ég hafði tekið til í þvottahúsinu, komið löskuðum þurrkaranum á sinn stað, tekið vatnið af klósettinu og og þurrkað mestu bleytuna af gólfinu var mér þó runnin sárasta reiðin svo ég sá að mér og sótti mat í skál otursins. Þegar ég lagði hana fyrir hann sagði hann mér með háði og kaldri fyrirlitningu í röddinni að mér hefði yfirsést blettur við tiltektina, og benti með stuttri höfuðhreyfingu í átt að litlum polli í horninu við klósettið. Þá var mér nóg boðið svo ég strunsaði út og skellti á eftir mér þvottahúshurðinni, en í gegnum hana heyrði ég þurran hlátur otursins greinilega í nokkra stund á eftir. Eins og hann getur verið skemmtilegur og jafnvel indæll - áhugaverður viðmælandi og djúphugulli en maður skyldi af rófunni ætla - getur hann líka verið ógurlegur drullusokkur. Ég sé það nú að svona getur þetta ekki gengið, eins og ég sagði þá hefur hann áður gert ýmislegt viðlíka; það eru ekki liðnar tvær vikur síðan hann nagaði í sundur slönguna í sturtuhausinn og reglulega spænir hann þvottaduft og sápur um allt þvottahúsið. Eftir kvöldmat í kvöld sendi ég björninn inn, ég sé ekki hvað annað ég get gert.

Djöfull hjólar hann hratt þessi.

Ein lítil ástarsaga

Ónefndur vinur minn sagði mér nýlega í trúnaði að hann væri ástfanginn af Moggabloggara nokkrum. Alveg yfir sig. Vinurinn sagði að sér þættu skrif bloggarans svo einlæg, andrík og ástríðufull, greinarmerkjasetning hans svo óvenju kraftmikil, og val hans á leturgerðum bera vott um góðan smekk og næmt auga fyrir veigamiklum smáatriðum. Vinurinn sagði mér í framhaldinu að hann svífi um á bleiku skýi, og láti sig dreyma um að skrifa athugasemd við færslu bloggarans eða jafnvel að senda honum tölvupóst. Ég skil hvernig vini mínum líður og vona að þessi litla ástarsaga endi vel.

Ég er alfarið á móti mannréttindum. Í fullri alvöru.

Ég nenni ekki að lesa núna, ekki láta mig.

Óður til pepperónís

Þegar konan sem ég bý með fær sér pítsu án pepperónís fer ég þegjandi inn á bað og sker mig í tippið með rakvélarblaði.

Á fjöllum

Eitthvað það alerfiðasta sem ég hef tekist á hendur um dagana er að ganga á skíðum norðaustur yfir hálendið, um Ódáðahraun og Sprengisand, snemma vors fyrir nokkrum árum. Líkamlega tók ferðin mjög á, en ekki síður andlega - og þetta tvennt verkaði af skilvirkni saman til að magna áhrif hvort annars. Líkamlegur lúi tók á sálina, og depurð og drungi drógu úr líkamanum afl. Kuldi og vosbúð nístu. Biksvart myrkrið kæfði. Erfiðast alls var að liggja andvaka um nætur og heyra úlfana snuðra við tjaldið, hlusta á þungan andadrátt þeirra og lágt og varfærnislegt brakið í snjónum. Haldandi þéttingsfast um riffilinn, sveittur í lófum og yfirspenntur í skrokknum öllum, úrvinda og ringlaður af þreytu og kvíða. Mikið var ég í lok þeirrar ferðar feginn að sjá yfir og niður í Eyjafjörðinn, og mikið var líka niðurgangan ánægjuleg.

Þegar ég byrjaði að reykja hafði ég aldrei bragðað barnakjöt.

Sambúð

Vísast ætti ég ekkert að vera að kvarta, ég hef það svo sem fínt. En ef ég á að segja alveg eins og er þá er mér heldur farið að gremjast það hversu kyrkislangan undir sófanum er orðin frek á mýsnar í íbúðinni. Í sumar hefur Helena ítrekað orðið að fara svöng í háttinn, eða hálfsvöng eftir ávaxtaát, þegar ég hef enga mús fundið handa henni. Það skal enginn telja mér trú um að mýsnar hafi einfaldlega flutt sig um set, ó nei, ekki eins og ég geng um íbúðina og þríf, eða þríf ekki. Að auki hefur slangan vaxið mjög - þótt við sjáum sjaldnast af henni nema í mesta lagi bláenda halans undan sófanum, finnum við hana bylta sér þegar við sitjum fyrir framan sjónvarpið á kvöldin. Helena með appelsínubáta eða nokkur vínber, en ég hundfúll. Ég hef reynt að ræða þetta við skriðdýrið en það verður engu tauti við það komið, mér mætir bara tómt, lóðrétt augnaráð; slanga er ekki dónaleg, en einfaldlega skilur ekki mannamál. En sem ég segi, ég ætti svo sem ekkert að vera að kvarta. Lena þrífst ágætlega á ávöxtum. Það er bara prinsippið, mér var kennt að svona hagaði maður sér ekki - manneskja eða snákur.

Nestlé

Nestlé át fullt af afrískum börnum, og Quality Streeti og Gerberi og einhverju drasli sem er fáránlegt combó, og skeit kakómalti í gulum plastdunkum. Ég hrærði kakómalti í mjólk sem ég drakk, og át með henni brauð með sultu. Hafði það fínt, svellkaldur og ropandi og rekandi við. Þó hef ég aldrei verið sérlega hrifinn af heimahrærðri kakómjólk - hún var bara skárri þannig en straight up. Nestlé át helling af afrískum smákrökkum, og allskonar misómerkilegu drasli sem maður sér í hillum verslana og á heimilum og ég veit ekki hvar, og skeit Gerberi í pínulitlar krukkur. Sumar stelpurnar átu svoleiðis í menntó, ekki ég. Reisið af mér styttu.

Afskriftir

Ég er ekkert frík þó ég fíli konur með barta. Bartar eru ekki skegg, segi ég, og jafnvel þó ég fílaði konur með skegg - ekki barta heldur gróf hár úti á miðjum kinnum, í kringum munninn, á hökunni og niður á háls - þá væri ég ekkert frík. Fegurðarmat mitt væri bara um þetta grundvallaratriði ólíkt fegurðarmati flestra annarra gagnkynhneigðra karla - sem þó hafa um margt mjög ólíka sýn á kvenlega fegurð, sín á milli. En bartar eru ekki skegg, nema þeir nái niður að brún kjálkans eða teygi sig út á kinnina, að lágmarki miðja vegu á milli eyra og nefs. Fínleiki hárs skiptir hér líka miklu.

Glæpasögur

Axel er ekki einn þessara þunglyndu, drykkfelldu eða tilfinningalega heftu spæjara sem skandinavískir reyfarahöfundar skrifa um. Persónulega finnst mér honum frekar svipa til Fandoríns í bókum rússneska höfundarins Bórisar Akúníns, þó vitanlega gangi Axel hvorki með hatt né við staf. Það er eitthvað, eitthvað sem ég á erfitt með að festa fingur á. Hver er þessi Axel?

Barnakjötssvindlið

Þegar grein strákskrattans um stóra barnakjötssvindlið var birt, og þáttur minn í því varð kunnur, langaði mig helst til að skríða undir stein. Það er ógerlegt,* maður verður að grafa sig.

*Sé steinn nógu stór til að maður rúmist undir honum, er hann nær undantekningarlaust of þungur til að maður geti skriðið undir hann, nema maður fái við það sérstaka aðstoð.

Bjarnarreið

Þegar ég fyrst mætti ríðandi á birni til vinnu virtist samstarfsfólk mitt flest eiga bágt með að trúa eigin augum. Á kaffistofunni síðar þann morguninn hentu sumir gaman að tilhögun minni og fararskjótanum en aðrir áttu enn ekki orð yfir hvoru tveggja. Og nokkurn veginn þannig var ástandið áfram um nokkurra daga skeið. Fljótlega hætti fólk þó að taka sérstaklega eftir okkur birni og ekki leið á löngu uns einn kollegi minn, ungur forritari sem kýs Framsóknarflokkinn, kom að máli við mig á leið í hádegismat og spurði mig hvort ekki væri óttalegt vesen að skipta út bíl fyrir björn, og hvernig eiginlega væri að því staðið. Ég svaraði honum eins og best ég kunni og eitthvað virðist áhuginn hafa smitað út frá sér því næstu daga upp frá þessu fór ég að fá æ fleiri fyrirspurnir um ákveðin atriði bjarnarhalds, s.s. skriffinnskuna sem fylgir, uppihald bjarna og atlæti. Þá tók ég líka eftir því að samstarfsfólkið tók í raun enn eftir okkur birni þótt það léti minna á því bera en áður, en augnatillitið var annað. Innan við mánuði eftir að ég fyrst reið birninum í vinnuna sá ég einn morgun þegar ég mætti til vinnu forritarann unga standa við hlið myndarlegs grábjarnar og svara spurningum samstarfsmanna sem stóðu áhugasamir í kring og skoðuðu skepnuna. Grábrúnn feldur dýrsins var fallegur og hnakkurinn gæðalegur, úr glansandi ljósrauðbrúnu leðri. Hvort tveggja hefur kostað skildinginn. Sko forritarann unga. Staðreyndin er sú að hver sem er getur átt björn, riðið honum og notað til dráttar og burðar, og þannig bæði sparað peninga og minnkað kolefnisútblástur sem óhjákvæmilega fylgir bílum og drekum. Allt sem þarf er vilji.

Pólskipti

Á VH1 syngur Nat King Cole til Mónu Lísu - hver djöfullinn er í gangi?

Bókarumsögn

Lauk loks við Vörnina hans Nabokovs eftir hægan lestur. Lagleg þýðing Illuga - ímynda ég mér. Vesalings Lúsjín.

Coke Light

Úti er sól og prýðilegt veður. Ég er allur lurkum laminn eftir að hafa asnast í fótbolta í gær. Þegar ég staulaðist fram í eldhús í morgun mætti ég þar gríðarstórri hrossaflugu, sem stóð við opinn ísskápinn og spurði örg hvort ekkert Dæjet Kók væri til í húsinu. Þegar ég svaraði því til að nei, hér væru því miður eiginlega aldrei keyptir sykurlausir gosdrykkir fussaði hún og þusaði eitthvað um ógeðslegan hálfvitaskap. Eins geðvond og hún var hefði það ekki haft neitt upp á sig að benda henni á það að reyndar er nokkuð um liðið síðan Dæjet Kók var endurnefnt Kók Læt. Því næst strunsaði flugan út með þó nokkrum fyrirgangi og skellti á eftir sér. Svona skepna flýgur ekki út um glugga, ekki með fjögurra metra vænghaf og lappir eins og fimm-manna-kúlutjaldssúlur. Sérstaklega ekki út um glugga á íbúð eins lítilli og mín er, og sem í ofanálag er hálf niðurgrafin. Gluggum verður heldur ekki skellt aftur á flugi svo vel sé, nema staldrað sé við og snúið aftur í loftinu , sem dregur talsvert úr dramatískum áhrifum útgöngunnar. Flugsins. Djöfull er ég aumur í lærunum. Mikið er veðrið nú fallegt.

Sendibréf

Kæri lesandi,

Takk fyrir ekkert, ég kann virkilega vel að meta það. Héðan frá Flyglinum er harla fátt að frétta. Helst það kannske að rafhlaðanum í farsímanum hans Agnars er orðin ferlega léleg. Einhver myndi eflaust segja ónýt, en sá væri að ýkja. Hún er sannarlega léleg, síminn endist ekki nema örfáar mínútur í tali, en ónýt er hún ekki. Agnar lætur sér ástand rafhlöðunnar í öllu falli í nokkuð léttu rúmi liggja. Hann hvort eð er hringir fremur sjaldan, og fær jafnvel enn færri símtöl sjálfur. Verst þætti Agnari að líkindum að missa klukkuna, en fyrst og fremst gegnir síminn hlutverki vasaúrs fyrir Agnar. Síminn er orðinn ansi gamall, altént af farsíma í notkun á Íslandi að vera. Agnar, svo það fari ekki á milli mála, er undirritaður. Hér eru engar hrossaflugur.

Kveðja,
Atli Sigþórsson

E.s. Reykjavík er ömurleg, lág og ljót og asnaleg. Verst af öllu er þó að hún er hér og nú en ekki þar og þá.

Innundir bolnum

Það hefði engan átt að undra þegar regnið féll - það hefur alltaf verið og verður áfram blautt.
-
Ég var í sumarfríi - spókaði mig í neðanafklipptum gallabuxum og sandölum, saug upp í nefið og át franskar kartöflur með tómatsósu, og misþyrmdi köttum. Þegar þetta langt er liðið á sumarið er farið að rökkva talsvert um nætur, svo auðvelt er að klófesta ketti í laumi og pína þá.
-
Reykjavík er ömurlegur bær, hvorki fugl né fiskur en ljótt og leiðinlegt hvað sem hún er. Sem er þá væntanlega eitthvert landdýr, miðað við orðtakið; skorkvikindi, froskdýr, skriðdýr eða spendýr. Og þrátt fyrir orðanna hljóðan mögulega líka strútur eða kíwí, ófleygir fuglar, því fuglinn er alveg áreiðanlega vísan í himininn, flug, flug uppi á himninum. Þá einnig emúi, kasúi, mörgæs og fleira. Eða telst kannske mörgæs í þessum skilningi, þessu sambandi, vera fiskur, vegna þess hve mjög hún dvelur í sjó og getur kafað? Hún er þó ekki þetta "hvorki/né" sem skröltir um á milli - því sannarlega dvelja mörgæsir oft langtímum saman á þurru landi (og köldu). Kannski viss afbrigði hennar á ákveðnum tímum. En þá á öðrum fiskar, eins og ég áður reifaði? Fokk. Hvað þá um ýmsa sjófugla, sem hvorttveggja fljúga hátt og vel, damla langtímum saman á yfirborði vatns og kafa djúpt niður í það? Ó fokk. Og hver er staða dódó- og geirfugla, sem eru útdauðir en nógu þekktir þó, myndu sumir segja, til að fúnkera í þessu samhengi? Æ, þvílík vandræði. En altént, svo ég haldi mig við efnið - í gærkvöldi var furðulegur fjöldi stórra hrossaflugna í íbúðinni.

Um laugardagsnónbil

Marvel-þrjóturinn Flag-Smasher er í sérstöku uppáhaldi hjá mér. Hann er badass antínasjónal muthafucka. Sem er hræðilega andstyggilegt í teiknimyndakanóninum.

Ég skrifa allajafna ekki um pólitík hér. Vatnsmannréttindamálið er annað, og megi það verða til ævarandi skammar fyrir Ísland. Þó veit ég auðvitað betur. Þannig ganga hlutirnir ekki fyrir sig.

Geislabyssa

Hugsaði dálítið um framtíðina. Það voru mistök.

Kvikmynd

Horfði á Paranormal Activity. Var kvíðinn allan tímann og brá nokkrum sinnum. Heyrði að Helena hló að mér inni í herbergi.

Bókarumsögn

Las loks Cat's Cradle eftir Vonnegut. Finnst hún nokkuð skemmtileg.

Skítfullur

Ég var búinn að skrifa heillanga rullu, skítfullur, og hún var fáránleg. Svo ég eyddi henni, því ég er klassagaur. Altént. Eftirfarandi talar sínu máli.

Hvort finnst mér Kurt Vonnegut Jr. eða Mikhail Bulgakov fyndnari, og hvers vegna? eftir Apla Sigþórsson

Búlgakov, af því að hann var Rússi, eða hérumbil. Það, útaf fyrir sig, er sprenghlægilegt. Þeir - ekki bara Rússarnir í þröngum skilningi þess orðs, heldur það sem okkur finnst eiginlega vera þeir, þið vitið, Úkraínumennirnir og Hvít-Rússarnir, líka ýmsir Mongólarnir og Tyrkirnir í Mið-Asíu og eskimóarnir í Síberíu og Litháar og svoleiðis - eru allir alltaf fullir og með ístrur og hallærisleg yfirvaraskegg og í skítugum hlýrabolum og gera fyndið stöff. Æða um með loðhúfur og í ljótum úlpum frá 8. áratugnum. Talandi eitthvað -úskí og -iskí, -vítsj og -votsj og -koff og -keff. Eða hringlandi djúpt neðan úr kokinu eins og Miðasíngarnir. Aðallega samt fullir, allir saman. Drepfyndið. Allir svo hlægilegir, eins og í Armageddón með Ben Affleck og helling af öðru drasli, alveg ógrynni. Hahaha. Og Pelevín, hahaha. Hehe.

Og Vonnegut, hann var Ameríkani. Ekkert fyndið við það, í sjálfu sér, nema wrestling og hjólhýsapakk. Aðallega af því að það er að heita má alveg eins og Rússarnir og þeir allir. Drephlægilegt. Hahaha. Hehehe.

Betrun

Fyrirfram hafði ég ákveðið að færa eitthvað hingað inn reglulega, þó ekki væri nema eitthvað smáræði hvert sinn - áreiðanlega reglulegar en raunin hefur orðið. Með fyrirfram á ég vitanlega við: Áður en ég standsetti þetta blogg, en eftir að ég hafði ákveðið að gera það. Það hefur hver sæmilega skynsamur lesandi séð af fyrstu málsgreininni. Kannske ekki sérhver, en í það minnsta hver. Bara hver, hver-hver, hverhver, Hverhver. Altént. Með reglulega á ég við: þegar ég er ekki of fullur til að stafa nokkurn veginn rétt, en ekki svo edrú að mér komi ekkert til hugar nema það hvað á að vera í kvöldmatinn, eða hversu hræðilegt ástandið er fyrir homma í mið-Afríku, eða hvernig staða mín er hjá LÍN, eða hvort mér finnst Vonnegut eða Búlgakov fyndnari. Þvíumlíkt. Búlgakov, hæglega. Nú hef ég ekkert fært inn í talsverðan tíma, einhverjar tvær vikur. Ég er alveg staðráðinn í því að gera bragabót á því. En ekki núna - nú er ég fullur. Ég bæti úr því á morgun. Á morgun.

ed. Þessi færsla var að mestu samin og færð í gær, en rækilega uppfærð í dag - sú uppfærsla stendur sem bragabótin "á morgun", í dag. "Upp" í dag. Ég er ekki fullur.

Jesús Pétur

"Cult Cola - World's Strongest Cola - 3 Times More Caffeine Than Other Leading Brands"

Ég man eftir frétt sem birtist á íslenskum netmiðlum fyrir ekki svo löngu síðan, nokkrum árum, kannske tveimur eða þremur, mögulega fjórum en ekki fleirum, af dreng sem tók æðiskast - hreinlega sturlaðist - þegar foreldrar hans, kannske bara mamma hans eða kannske pabbi líka, bönnuðu honum að spila einhvern tölvuleik, áreiðanlega einhvern netleik, svona sem hópar fólks spila samtímis hvaðanæva að og þannig. Strákurinn, ég man ekki hvað hann var gamall, áreiðanlega ekki orðinn unglingur en heldur enginn smákrakki, gerði áreiðanlega einhverja andskotans vitleysu í brjálæðinu því annars hefði þetta tæpast orðið frétt og enn síður ratað í íslenska netmiðla. Hann gerði áreiðanlega eitthvað tryllt, einhverja hræðilega djöfulsins vitleysu. Mér er þó alveg fullkomlega fyrirmunað að muna hvað hann nákvæmlega, eða sirkabát, gerði. Allavega, hann fór gersamlega eipsjitt þegar hann var settur í tölvustraff - straff sem áreiðanlega var tilkomið af því að tölvuspileríið var keyrt úr öllu hófi fram, það er eins og mig minni það, en þó er ég ekki viss. Kannske voru foreldrar hans bara fávitar eða dálitlar svona, þið vitið, tussur. Allavega, guttinn fór eipsjitt, braut og bramlaði eða drap bróður sinn eða eitthvað, eitthvað sturlað, og ég hugsaði - Jesús Kristur, fæddur í Singapore 1993 eða í Ontario '97 eða í Seoul '99 eða í Grafarvoginum '95. Fokkerinn hangir í tölvunni lon og don, eins og allir hinir, þó hann fái stundnum skrítna tilfinningu í hjartað eða eitthvað, eitthvað guðslegt, og samt ekkert nauðsynlega, en María mamma hans er bara útivinnandi, á hlut í lítilli hárgreiðslustofu við hliðina á Domus Medica, eða sambærilegu húsi í Höfðaborg eða Birmingham, og pabbi hans alltaf að vinna, smíða, því kreppan er ekki komin og brjálað að gera í byggingariðnaðinum. Svo gaurinn spilar og spilar, fer að slugsa í skólanum, jafnvel skrópa, og þar kemur að foreldrar hans, Jósep og Mæja, segja stopp, nóg sé nóg og hann verði að hætta að þessari vitleysu og fara að sinna skólanum og mæta á fótboltaæfingar og það allt. Lifna við, drulla sér út, haga sér próper. Setja gaurinn í tölvustraff - enga tölvu í tvær vikur, bara rétt að tékka á tölvupóstinum í tíu mínútur á dag eftir skóla og undir eftirliti, en tólf ára strákar þurfa í raun ekkert að tékka á ímeilinu svo þetta er í raun algert, hundrað prósent straff. Fyrst verður gæjinn fúll, nöldrar smá, rífst og grenjar meira að segja dálítið, aðallega af pirringi. Hélt að það dygði, hann fengi aftur í tölvuna. Það hefur yfirleitt fúnkerað. Jósep og Mæja bíta á jaxlinn, fjandinn nei, hann var að falla í stærðfræði og dönsku, eða frönsku eða mandarínsku eða einhverju, og nú yrði gerð alvara úr ellefta boðorðinu. Engin miskunn. Þá finnur hann til fíknarinnar, finnur meint ógeðslegt óréttlætið kreista í sér magann og klípa sig í barkann, fökken tryllist og búff! - heimurinn eins og við þekkjum hann endar, alltof snemma, útaf WoW. Eða Red Alert eða einhverju þvíumlíku.

Nje, ætli það. Hann myndi eflaust bara buffa systkinið eða kveikja í eldhúsborðinu eða þvíumlíkt og í versta falli lenda á einhverri stofnun fyrir vandræðagepla. Einhverju sveitadæmi eða þannig. Byrjar að heyra raddir, eða rödd, úti á túni eða uppi í hlíðinni. Kveikir í runnanum undir bæjarveggnum. Hittir andskotann niðri við ánna eða uppi undir hamrinum. Safnar þar kannske um sig hópi lærisveina. Það væri gæfulegur mannsöfnuður.

Sko!

Einn möguleiki í stöðunni væri að...nei, látum það liggja á milli hluta. Yfirleitt er mér ekkert um upphrópunarmerki gefið. En ég fökken elska stóra belli!!!

Skassið temur

Hér hefur verið framið húsbrot. Í Sólvallagötu 34, kjallara það er að segja. Um íbúðina ýmist læðist eða skýst lítið, hvítt kjöltu-skass sem urrar, kurrar, kraumar, geltir, gjammar og bofsar að mér eins og ég hafi hér verið í óleyfi þessi fimm undanfarin ár og húsbóndinn sé loks kominn heim og nú muni hlutirnir breytast. Konan sem býr hér með mér hefur gaman af skassinu og dröslar því með sér hvert sem hún fer, gefur því einhverskonar kókópöffs og klappar og kjassar og þvær nostursamlega með rándýru og spes skass-sjampói lon og don. Ég er sár og afbrýðisamur, vitanlega - hér hef ég alltaf verið dekurdrósin og miðpunktur athygli - og vegna þess og líka þess hve skassið er sjálft leiðinlegt við mig reyni ég að hvæsa á móti. Ég og allir feitu kettirnir í götunni, við hvæsum. Best gefst mér að blása í gegnum pappírshólk á trýnið á skassinu, þvílíkt ergir það ógurlega, og stjaka við rasskinnum eða lærum skassins aftan frá svo það hringsnýst um sjálft sig. Yfirleitt urrar skassið við þegar ég tek upp á hermdarverkunum, sýnir tennurnar og glefsar út í loftið. Drephlægilegt, enda skassið pínulítið og ræfilslegt og með skelfilega hallærislega klippingu. Viðbrögð skassins, lúðans bara espa mig upp í atinu svo ég að endingu hrek hann undan mér, einatt inn í búrið sem hann var færður hingað í. Þar hímir skassið með sitt hvíta strý og gerir sig aumkunarvert í framan og ægilega sorrí. Þá fæ ég síðan dálítið samviskubit og læði einhverju slikkeríi að skepnunni, sem virðist láta öll prinsipp og allt heimaríki lönd og leið þegar um ræðir pylsubita eða steikt hakk. Að ég tali ekki um kartöfluflögur eða kjúklingakjöt - nú eða dálitla klessu af sultu, djöfull fílar skassið sultuna.

Prinsessur á skjannahvítum strigaskóm

Ég var að ljúka við að klippa á mér fingurneglurnar og á fyrir höndum illa daga með aumum þumlun. Relatívt talað, ekki í stóra samhenginu.* Þar er ég eins og blóm í eggi alltaf hreint. Ég átta mig ekki fyllilega á því hvar fyrrum fótboltabullurnar sem hlæja feimnislega í sjónvarpinu standa í því tilliti. Fökken tuskubellir, prinsessur á baununum eða skjannahvítum strigaskóm.

*Almennt séð verða þumlarnir aumari, held ég, en dagarnir verða illir. Relatívt talað, í hvaða samhengi sem er eða svo til.

Flest fram streymir.

Þótt járntjaldið sé fallið og Ari Trausti orðinn spakur, þótt Þjóðviljinn sé orðinn að hægrisinnuðum netmiðli og íslenskir sossar mauli kleinur með fulltrúum Alþjóðagjaldeyrissjóðsins, gengur Árni Bergmann enn á fótlaga skóm.

Útþrákelkni

Mig langar ógurlega að heimsækja Norfolk-eyju sem liggur í Kyrrahafi, austur af Ástralíu. Á myndum hef ég séð að þar er fallegt. Samfélag eyjaskeggja held ég líka að sé dálítið áhugavert. Að nokkrum hluta eru þeir afkomendur afkomenda uppreisnarseggja af Bounty, sem vegna plássleysis hröktust af smáeynni Pitcairn sem liggur talsvert austar. Eftirlegusauðirnir á Pitcairn-eyju telja einhverja fimm tugi, eða þar um bil, og skyldleikaræktun hlýtur að vera dálítið vandamál á þeim bænum - því skeri. Pitcairn komst í fréttirnar á Englandi fyrir nokkru - en eyjan er fyrrum bresk nýlenda og enn breskt yfirráðasvæði - þegar upp komst um allskuggalegt barnaníð nokkurra eyjaskeggja. Ég þekki ekkert til barnaníðs á Norfolk-eyju. Á eynni, sem formlega er hluti af Ástralíu en nýtur talsverðrar sjálfstjórnar, búa talsvert fleiri en á Pitcairn eða rúmlega tvö þúsund manns. Sjálfsagt eru einhverjir þeirra skítalabbar, skítalabbaeyjaskeggjar, eins og gengur. Ég veit eiginlega ekki hví Norfolk-eyja er mér svo hugleikin en það er hún virkilega. Mig grunar þó sterklega að þegar ég loks kemst til eyjarinnar verði ég fyrir vonbrigðum. Við því get ég ósköp lítið gert annað en það kannske að reyna að stilla væntingum mínum í hóf. Það er vonlaust dæmi. Nú hef ég eiginlega eyðilagt fyrir mér ferð sem ég mögulega fer aldrei í. Þetta er ömurlegt ferðalag.

Hljóð

Platan The Band með samnefndri sveit er magnað listaverk, djöfulsins snilld segi ég. Lagið The Night They Drove Old Dixie Down er eitt það alfallegasta sem ég man eftir, og sjaldan held ég að texti hafi hæft laglínu og hljómi betur en í því. Röddin í Andra Sigþórssyni er síðri, mér finnst hún alveg vonlaus. Tussuleg. Hann ætti að halda kjafti.

Götumyndbrot

Óþægi-Einar í næsta húsi er byrjaður að rífa kjaft. Fram til þessa hefur hann bara horfið, svo familían hefur staðið úti í dyrum og spangólað á hann tímunum saman. Eða þannig. Auðvitað hefur hann ekkert horfið raunverulega, bara legið undir trampólíni í einum garði eða klifrað upp í tré í öðrum. En nú altént er hann farinn að svara fyrir sig, - "Ég nenn'ekkert að fara! Af hverju þarf ég?! Þett'er ömurlegt!" Bráðum verður hann unglingur og fullkomlega óþolandi að öllu leyti, eða flestu. Mér finnst dálítið erfitt að hugsa til þess. Þó eru að líkindum allnokkur ár í það, hann er kornungur. Blessaður anginn. Manni skilst annars að unglingsárin færist sífellt neðar, bisnessinn í Ameríku sjái til þess - "tween" er þar viðurkennt hugtak, svona hérumbil, og varðar mikilvægan markhóp sem framleiðendur herja á til að selja drasl sem er hvorki né, ekki fullorðins og ekki ekki, ekki töff og ekki kjútsí, ekki alveg og hérumbil nærri. Pönkaragallabuxur til að vera í á trampólíninu, aksjón-menn á leið á fund, rokkmúsík um ást á skólabókasafninu. Við étum svona vitleysu upp eftir Ameríkönum. Mér er ekki vel við að tala um þjóðir sem hitt eða þetta, en ég get talað um samfélög, og okkar er vesælt. Hér eru of mikil fífl til að finna upp á bráðsniðugri dellu eins og Ameríkanarnir og of miklir vesalingar til að leiða hana hjá sér. Auglýsingastofurnar hér eru þó engir aukvisar, frekar en annars staðar. Heill Játvarði Bernays! Og enn vill Einar ekki inn, ekki með í heimsókn til ömmu, ekki fara úr fótboltaskónum, ekki skila ausunni, ekki láta bróður sinn í friði og ekki drífa sig af stað. Ó, Einar, svo orginal. Óþægi-Einar er uppáhalds manneskjan mín sem ég er ekki skyldur(þvílíkur nepótisti!), er ekki músíkant, ekki rithöfundur og ekki nærfatamódel.

Apaleikur

Skoðanir eru skiptar á plakatinu sem hangir hér uppi í stofunni. Mér finnst það fallegt, og mér finnst það líka svalt. Öðrum finnst það bæði ljótt og hallærislegt. Það er eftirprentun af einu auglýsingaveggspjaldinu fyrir 2001: A Space Odyssey - sem er ein mín uppáhaldsmynd. Á plakatinu sést geimfar yfirgefa stóra, kringlótta geimstöð á sporbraut um jörðu, málað í sérstökum raunsæisstíl sem ég hef séð á myndskreytingum í bókum frá líkum tíma. Frá því í kringum '70. Önnur mynd sem ég gæti nefnt sem ég fíla vel er The Squid and the Whale. Uppáhaldsatriðið mitt í henni er síðan það þegar yngri strákurinn, af tveimur bræðrum sem eru í miðpunkti myndarinnar ásamt foreldrum sínum, runkar sér á skólabókasafninu og klínir brundinu á bókakili í hillu. Runkarinn er leikinn af einum Culkin-bræðra, einhverjum.* Í þeirri mynd eru fleiri fyndnir karakterar, fáránlegir akademíkerar og fólk sem þráir að vera gáfumenni og er gratt - eins og bókasafnsrunkarinn. Mér finnst myndin drepfyndin, en sjálfsagt eru skoðanir skiptar á því eins og plakatinu og Kubrick og Palahniuk flestu öðru. Skoðanir eru líka skiptar á því þegar ég geng um íbúðina brókarlaus og geri mig apalegan, beygi mig og reygi og fetti og bretti hræðilega kjánalega. Mér finnst það ljótt og ég skammast mín. Öðrum finnst það fyndið og skemmtilegt. Ég hefði áreiðanlega verið góður sem einn bjánalegu apamannanna í 2001. Eða fáránlegt wonnabí í hinni myndinni.

*Þetta er einhver misskilningur í mér, sem ég veit ekki hvaðan er sprottinn. Mér þætti óneitanlega heldur sniðugra ef rúnkarinn væri Culkin, hví veit ég ekki almennilega.

Prufa, einn tveir...prufa....tékk tékk tékk...

Sem stendur er ég að lesa nokkrar bækur. Um þessar mundir það er að segja, ekki einmitt í þessum skrifuðum orðum. Ég vil ekki segja hverjar bækurnar eru. Þær eru misgóðar eins og gefur að skilja, en engin þeirra finnst mér beinlínis slæm. Ein þeirra var þýdd á íslensku af Illuga Jökulssyni, tvær þeirra hafa verið kvikmyndaðar, ein inniheldur verk eftir Charles Bukowski og Allen Ginsberg meðal annarra og enn ein er skrifuð af bæsexjúalista um bæsexjúalista. Þó er ég eiginlega hættur að lesa hana; eða les hana lygilega hægt, með löngum hléum.