Síðdegis eða snemma kvölds á fimmtudegi í nóvember (titlaþema í gangi).

Eina stundina var ég að lesa frekar leiðinlega bók eftir Martin Amis, og þá næstu að pára hjá mér punkta og drög að sögu um gagnkynhneigðan mann sem leitar í félagsskap ungra homma og býr í íbúð sem ber þess ógreinileg merki að hafa áður verið samkomusalur hvítasunnusöfnuðar. Sagan, sem ég um stund hélt að væri, var ekki annað en óljós hugmynd um þennan sérkennilega mann og salinn sem hann bjó í. Amis í hausnum á mér. Á klósettinu las ég síðan ferlega lélega smásögu eftir Ólaf Gunnarsson. Síðar - talsvert löngu síðar - fékk sérkennilegi maðurinn einkennilega þráhyggju, hann varð hún í raun, en það er önnur saga. Kannske var það öfugt.

Allt þetta kynlíf og öll þessi kynhvöt og ég veit ekki hvað, kraumandi undir niðri. Eða er hún?