Á fjöllum

Eitthvað það alerfiðasta sem ég hef tekist á hendur um dagana er að ganga á skíðum norðaustur yfir hálendið, um Ódáðahraun og Sprengisand, snemma vors fyrir nokkrum árum. Líkamlega tók ferðin mjög á, en ekki síður andlega - og þetta tvennt verkaði af skilvirkni saman til að magna áhrif hvort annars. Líkamlegur lúi tók á sálina, og depurð og drungi drógu úr líkamanum afl. Kuldi og vosbúð nístu. Biksvart myrkrið kæfði. Erfiðast alls var að liggja andvaka um nætur og heyra úlfana snuðra við tjaldið, hlusta á þungan andadrátt þeirra og lágt og varfærnislegt brakið í snjónum. Haldandi þéttingsfast um riffilinn, sveittur í lófum og yfirspenntur í skrokknum öllum, úrvinda og ringlaður af þreytu og kvíða. Mikið var ég í lok þeirrar ferðar feginn að sjá yfir og niður í Eyjafjörðinn, og mikið var líka niðurgangan ánægjuleg.