Þegar ég ætlaði í sturtu í morgun sá ég mér til mikillar armæðu að oturinn sem ég held í þvottahúsinu hafði rutt þurrkaranum niður af þvottavélinni. Í fallinu hafi eitt horn þurrkarans í ofanálag slegist í klósettið og brotið stórt stykki úr skálinni, svo vatn lagði um allt gólfið. Þetta er vond leið til að byrja daginn og mér var skapi næst að gefa otrinum ekkert að éta, svo var ég gramur. Þetta var enda ekki í fyrsta sinn sem hann tekur upp á einhverju þessu líku, þó aldrei hafi hann valdið þvílíkum óskunda. Auk þess skil ég ekki hvernig á því stendur að ég vaknaði ekki við hamaganginn; það er nærri því eins og hann hafi unnið að þessum ósköpum að yfirlögðu ráði og beitt sérstakri lagni við verkið. En þegar ég hafði tekið til í þvottahúsinu, komið löskuðum þurrkaranum á sinn stað, tekið vatnið af klósettinu og og þurrkað mestu bleytuna af gólfinu var mér þó runnin sárasta reiðin svo ég sá að mér og sótti mat í skál otursins. Þegar ég lagði hana fyrir hann sagði hann mér með háði og kaldri fyrirlitningu í röddinni að mér hefði yfirsést blettur við tiltektina, og benti með stuttri höfuðhreyfingu í átt að litlum polli í horninu við klósettið. Þá var mér nóg boðið svo ég strunsaði út og skellti á eftir mér þvottahúshurðinni, en í gegnum hana heyrði ég þurran hlátur otursins greinilega í nokkra stund á eftir. Eins og hann getur verið skemmtilegur og jafnvel indæll - áhugaverður viðmælandi og djúphugulli en maður skyldi af rófunni ætla - getur hann líka verið ógurlegur drullusokkur. Ég sé það nú að svona getur þetta ekki gengið, eins og ég sagði þá hefur hann áður gert ýmislegt viðlíka; það eru ekki liðnar tvær vikur síðan hann nagaði í sundur slönguna í sturtuhausinn og reglulega spænir hann þvottaduft og sápur um allt þvottahúsið. Eftir kvöldmat í kvöld sendi ég björninn inn, ég sé ekki hvað annað ég get gert.