Á síðdegi um haust í Vesturbæ Reykjavíkur.

Hann stendur rólega upp, lætur samanbrotið blaðið falla aftur í stólinn og gengur hægum skrefum að kettinum sem situr uppi á ofninum. Af göngulaginu er ekki annað að sjá en að hann sér afslappaður og augnsvipur hans er gæðalegur, þó hvorki sé hann glettinn né blíðlegur. Kötturinn lítur á hann og fylgist með honum þar sem hann nálgast, en kippir sér að öðru leyti ekki upp við það og þegar maðurinn er kominn þétt upp að ofninum snýr kötturinn hausnum hægt fram á við á ný og virðist hundsa hann. Um hríð gerir hvorugur neitt, að heitið geti, kötturinn situr rólegur og horfir fram fyrir sig en hann, maðurinn, stendur kyrr og horfir á köttinn. Ekki reiðilega, en hann er alvarlegur og svipbrigðalaus með lagi sem einhverjum kynni að þykja óþægilegt. Skyndilega öskrar hann skrækt, af öllum lífs og sálar kröftum, einkennilega. Stofan virðist í einni svipan fyllast af einhverjum óþverra, kæfandi hávaða sem virðist nær áþreifanlegur. Kötturinn hrekkur skelfingu lostinn við, eiginlega hendist upp í loft, af ofninum og áleiðis fram fyrir sig og meðfram veggnum niður á gólfið. Áður en hann nær til gólfsins hefur maðurinn þó snúið sér að honum, og sparkar harkalega í hann rétt áður en hann lendir. Frá kettinum heyrist óhugnalegt væl, bjagað eða undið líkt og í truflaðri útsendingu í langbylgjuútvarpi, og líka brak eins og stigið sé á þurr sprek. Ennfremur dálítill dynkur, svipaður ímyndar maðurinn sér og þegar sparkað er í loftlausan fótbolta. Annar dynkur og nokkuð frábrugðinn heyrist nær strax á eftir, þegar kötturinn skellur á veggnum, en sá heyrist frekar berast úr veggnum en kettinum sjálfum. Hljómkviða, hugsar maðurinn með sér, tónverk fyrir fót, kött og vegg. Á veggnum er blóð, kámað og í slettum, og kötturinn liggur á gólfinu þar undir og bærir sig lítillega, virðist reyna að hreyfa sig. Frá honum heyrist eins og og dálítið korr en hvorki mjálm né væl af nokkru tagi. Úr höfði hans, ekki er gott að sjá nákvæmlega hvaðan, leggur líka blóð, en það virðist dekkra en það á veggnum. Það er einhver sjónhverfing, hugsar maðurinn með sér þar sem hann stendur, enn við ofninn. Tengist ef til vill lýsingunni, og þá er parketið sannarlega dekkra en beinhvítur veggurinn, þótt ekki sé það beinlínis dökkt. Eftir dálitla íhugun kemst maðurinn á þá skoðun að blóðið lagi úr eyra kattarins, því sem snýr niður að gólfinu. Hann kveikir sér í sígarettu og fylgist með kettinum. Fljótlega drepst hann, eða virðist drepast . Maðurinn tekur hann upp á rófunni, gengur fram í forstofu og fer út fyrir og hendir hræinu í ruslatunnuna. Þegar maðurinn er kominn inn á ný og hefur hitað sér kaffi og ristað brauð, en ekki þrifið blóðið úr stofunni, hugsar hann með sér að hann sakni kattarins ekki. Hann furðar sig á því.