Á sunnudaginn var fór ég í barnaafmæli hjá bróður mínum. Hann átti ekki afmæli, og er enda orðinn fullorðinn, heldur dóttir hans. Afmælið var frekar leiðinlegt, en þó þótti mér nokkuð gaman að hitta gamlan félaga úr menntaskóla sem var þar með ungan son sinn. Sá æfir tae kwon-do með bróðurdóttur minni - strákurinn það er, ekki félaginn. Félaginn er merkilegur fýr; akfeitur og ættaður að vestan og firna óhamingjusamur, eða nóg nöldraði hann altént. Hann sagði mér að það eina sem hann hefði fengist við um ævina - starfað - og fallið vel að heitið gæti, væri að hanna eyðublöð. Eyðublöð fyrir allt mögulegt. Bilið á milli kassanna, reitanna, sagði hann, var hans sérsvið; fáir ef nokkrir stóðu honum á sporði þegar kom að því að stýra bili á milli reita á eyðublöðum. Þegar slíkt væri vel gert yrðu til fallegir listar á blöðin, eins konar rammar. Sjálfur er ég hrifinn af vel hönnuðum eyðublöðum, án prjáls og tilgerðar og sem merkjanlega eru vandlega úthugsuð og útfærð. Vegna þess sé ég þegar ég leiði að því hugann að það sem félaginn segir um eyðublöðin er hárrétt, bilin skipta gríðarmiklu.