Sambúð

Vísast ætti ég ekkert að vera að kvarta, ég hef það svo sem fínt. En ef ég á að segja alveg eins og er þá er mér heldur farið að gremjast það hversu kyrkislangan undir sófanum er orðin frek á mýsnar í íbúðinni. Í sumar hefur Helena ítrekað orðið að fara svöng í háttinn, eða hálfsvöng eftir ávaxtaát, þegar ég hef enga mús fundið handa henni. Það skal enginn telja mér trú um að mýsnar hafi einfaldlega flutt sig um set, ó nei, ekki eins og ég geng um íbúðina og þríf, eða þríf ekki. Að auki hefur slangan vaxið mjög - þótt við sjáum sjaldnast af henni nema í mesta lagi bláenda halans undan sófanum, finnum við hana bylta sér þegar við sitjum fyrir framan sjónvarpið á kvöldin. Helena með appelsínubáta eða nokkur vínber, en ég hundfúll. Ég hef reynt að ræða þetta við skriðdýrið en það verður engu tauti við það komið, mér mætir bara tómt, lóðrétt augnaráð; slanga er ekki dónaleg, en einfaldlega skilur ekki mannamál. En sem ég segi, ég ætti svo sem ekkert að vera að kvarta. Lena þrífst ágætlega á ávöxtum. Það er bara prinsippið, mér var kennt að svona hagaði maður sér ekki - manneskja eða snákur.