Leshringur og jagúar og sitthvað fleira

Augun í mér eru skrýtin í dag. Mér líður skringilega í augunum, á ég við. Ég svaf enda illa í nótt, lítið. Nóg um það.

Ég hitti í vikunni sem leið gamlan kunningja úr auglýsingabransanum á Mokka, og við spjölluðum í nokkrar mínútur yfir kaffibollum. Eða hann talaði í nokkrar mínútur, væri nær að segja, og ég hlustaði og jánkaði eða sagði "tja" eftir því sem mér fannst við eiga. Við vorum á sínum tíma saman í leshring, ég og þessi náungi, og ég man að hann hafði nær aldrei lesið það sem fyrir var lagt, en kjaftaði þó einatt manna mest og hafði miklar og ákveðnar skoðanir á því sem hann taldi að um ræddi. Ekki virðist hann lesa fréttablöðin ýkja mikið núorðið, en nógar skoðanir hafði hann samt á atburðum líðandi stundar. Hann fjasaði af ákefð um ýmislegt sem hann virtist ekki hafa hundsvit á - ég er enginn fréttafíkill en er þó töluvert betur að mér en hann - um landsins gagn og nauðsynjar, heimsins gagn og nauðsynjar, eins og um ljóðin og skáldsögurnar áður. Sumt breytist ekki, en þó svo mjög. Svo skyndilega kom svartur jagúar inn á staðinn og réðst á, drap og byrjaði að éta laglega konu sem sat við næsta borð, og tvö ung börn sem hún hafði með sér. Hrikalegt alveg hreint, og ég skil ekki að svona lagað sé liðið. Sagði þó ekkert en kvaddi bara kunningja minn í snarthasti og hraðaði mér út og mína leið.

Nei, vitanlega gerðist þetta ekki. Það var gríðarstór leðurblaka sem með ógurlegum fyrirgangi þeyttist inn um framrúðu staðarins og hrifsaði með sér börnin tvö, en lét konuna laglegu vera. Hún varð skiljanlega óð, móðursjúk hreinlega og stökk á eftir illfyglinu. Feitlaginn maður sem stóð við afgreiðsluborðið klappaði stúlkunni sem var að afgreiða hann á öxlina og sagði að úti væri um börnin, "-því miður." Mér datt í hug að hann væri prestur, einn af þessum sérlunduðu, en ég er farinn að efast um það í endurliti. Á meðan á öllu þessu stóð þagði sessunautur minn, gapti bara forviða, alveg stjarfur.

Neinei, enn síður gerðist þetta. Og þó, hið síðarnefnda gerðist einfaldlega alls ekki, líkt og hið fyrrnefnda, hvorki síður né frekar. Bara ekki. Mér fannst það bara enn ólíklegra, og því tók ég svona til orða.

Nei, það sem gerðist var það að einskonar flóðbylgja af einhverskonar bjöllum sem ég kann ekki frekari skil á flæddi inn um dyr staðarins (merkilegt nokk var bylgjan ekki nema einhverra 80 sentímetra breið) og hreif með sér lítinn hund, fast að því kjölturakka, sem laglega konan með börnin hafði meðferðis og lá við fætur hennar. Börnin urðu logandi hrædd, sem von er, og konan komst í nokkurt uppnám, en enginn hætti á að stíga í veg fyrir eða stökkva á eftir bylgjunni. Eins snarlega og bylgjan hafði brotist inn um framdyr staðarins var hún enda horfin aftur í gegnum staðinn, með hundinn litla. Þjónn sem virtist hafa séð eitt og annað hafði á orði við kunningja minn sem sat með mér að ekkert þessu líkt hefði gerst síðan hann byrjaði að vinna þar á kaffihúsinu, en sagði reyndar ekki hversu lengi hann hefði unnið þar.

Nei, vitanlega gerðist þetta ekki heldur. Það komu enginn dýr inn á staðinn að gera óskunda. En eitthvað var það, ég bara hreinlega veit ekki hvað. Kunninginn gamli sem ég hitti á Mokka er enn textasmiður, en hefur nú opnað eigin stofu og rakar inn peningunum. Skilst mér. Ég var þess alltaf fullviss að ég yrði fyrri til að fara út í eigin rekstur, ímyndaði mér að jafnvel myndi títtnefndur kunningi koma og vinna fyrir mig.