Á einum stofuveggnum heima hjá mér - raunar hér í næsta herbergi - hangir innrömmuð stór andlitsmynd af sjálfum mér. Ljósmynd, ekki málverk, og í lit. Sumir sem hingað koma í fyrsta sinn hafa orð á því að þeim finnist það fyndið, að ég hafi þessa stóru mynd af sjálfum mér í stofunni, aðrir að þeim finnist það skrítið, en aðeins þeir frökkustu - fleiri hugsa það með sjálfum sér þykist ég vita. Eflaust er líka talað um það úti í bæ, að ég sé svoddan sjálfsdýrkandi og stórmennskubrjálæðingur og furðufugl og ég veit ekki hvað. Það er rangt, allt saman; staðreyndin er sú að mér finnst myndin góð fyrir sjálfstraustið, sem fjarri er ofvaxið og fremur hið gagnstæða - ótrúlegt en satt.