Ég hef verið latur við hlaupin síðustu mánuði, skelfilega latur. Það var eins og eitthvað brysti þegar ég tognaði í Malaga-maraþoninu, eitthvert drif eða orkugjafi sem atti mér áfram, dreif mig við hlaupin. En ég finn að nú er að verða nóg komið, ég hef fitnað dálítið, þó varla sé það farið að sjást á mér fullklæddum, og finn að líkamsástandið er orðið allt of lélegt. Í dag er kalt en sólskin og falleg stilla og mig nærri því langar út að hlaupa, fallegur vetrardagurinn fær mig nærri til að gleyma ökklanum og sársaukanum og vonbrigðunum frá því í sumar. Sjáum til.