Bjarnarreið

Þegar ég fyrst mætti ríðandi á birni til vinnu virtist samstarfsfólk mitt flest eiga bágt með að trúa eigin augum. Á kaffistofunni síðar þann morguninn hentu sumir gaman að tilhögun minni og fararskjótanum en aðrir áttu enn ekki orð yfir hvoru tveggja. Og nokkurn veginn þannig var ástandið áfram um nokkurra daga skeið. Fljótlega hætti fólk þó að taka sérstaklega eftir okkur birni og ekki leið á löngu uns einn kollegi minn, ungur forritari sem kýs Framsóknarflokkinn, kom að máli við mig á leið í hádegismat og spurði mig hvort ekki væri óttalegt vesen að skipta út bíl fyrir björn, og hvernig eiginlega væri að því staðið. Ég svaraði honum eins og best ég kunni og eitthvað virðist áhuginn hafa smitað út frá sér því næstu daga upp frá þessu fór ég að fá æ fleiri fyrirspurnir um ákveðin atriði bjarnarhalds, s.s. skriffinnskuna sem fylgir, uppihald bjarna og atlæti. Þá tók ég líka eftir því að samstarfsfólkið tók í raun enn eftir okkur birni þótt það léti minna á því bera en áður, en augnatillitið var annað. Innan við mánuði eftir að ég fyrst reið birninum í vinnuna sá ég einn morgun þegar ég mætti til vinnu forritarann unga standa við hlið myndarlegs grábjarnar og svara spurningum samstarfsmanna sem stóðu áhugasamir í kring og skoðuðu skepnuna. Grábrúnn feldur dýrsins var fallegur og hnakkurinn gæðalegur, úr glansandi ljósrauðbrúnu leðri. Hvort tveggja hefur kostað skildinginn. Sko forritarann unga. Staðreyndin er sú að hver sem er getur átt björn, riðið honum og notað til dráttar og burðar, og þannig bæði sparað peninga og minnkað kolefnisútblástur sem óhjákvæmilega fylgir bílum og drekum. Allt sem þarf er vilji.