Skassið temur

Hér hefur verið framið húsbrot. Í Sólvallagötu 34, kjallara það er að segja. Um íbúðina ýmist læðist eða skýst lítið, hvítt kjöltu-skass sem urrar, kurrar, kraumar, geltir, gjammar og bofsar að mér eins og ég hafi hér verið í óleyfi þessi fimm undanfarin ár og húsbóndinn sé loks kominn heim og nú muni hlutirnir breytast. Konan sem býr hér með mér hefur gaman af skassinu og dröslar því með sér hvert sem hún fer, gefur því einhverskonar kókópöffs og klappar og kjassar og þvær nostursamlega með rándýru og spes skass-sjampói lon og don. Ég er sár og afbrýðisamur, vitanlega - hér hef ég alltaf verið dekurdrósin og miðpunktur athygli - og vegna þess og líka þess hve skassið er sjálft leiðinlegt við mig reyni ég að hvæsa á móti. Ég og allir feitu kettirnir í götunni, við hvæsum. Best gefst mér að blása í gegnum pappírshólk á trýnið á skassinu, þvílíkt ergir það ógurlega, og stjaka við rasskinnum eða lærum skassins aftan frá svo það hringsnýst um sjálft sig. Yfirleitt urrar skassið við þegar ég tek upp á hermdarverkunum, sýnir tennurnar og glefsar út í loftið. Drephlægilegt, enda skassið pínulítið og ræfilslegt og með skelfilega hallærislega klippingu. Viðbrögð skassins, lúðans bara espa mig upp í atinu svo ég að endingu hrek hann undan mér, einatt inn í búrið sem hann var færður hingað í. Þar hímir skassið með sitt hvíta strý og gerir sig aumkunarvert í framan og ægilega sorrí. Þá fæ ég síðan dálítið samviskubit og læði einhverju slikkeríi að skepnunni, sem virðist láta öll prinsipp og allt heimaríki lönd og leið þegar um ræðir pylsubita eða steikt hakk. Að ég tali ekki um kartöfluflögur eða kjúklingakjöt - nú eða dálitla klessu af sultu, djöfull fílar skassið sultuna.