Jesús Pétur

"Cult Cola - World's Strongest Cola - 3 Times More Caffeine Than Other Leading Brands"

Ég man eftir frétt sem birtist á íslenskum netmiðlum fyrir ekki svo löngu síðan, nokkrum árum, kannske tveimur eða þremur, mögulega fjórum en ekki fleirum, af dreng sem tók æðiskast - hreinlega sturlaðist - þegar foreldrar hans, kannske bara mamma hans eða kannske pabbi líka, bönnuðu honum að spila einhvern tölvuleik, áreiðanlega einhvern netleik, svona sem hópar fólks spila samtímis hvaðanæva að og þannig. Strákurinn, ég man ekki hvað hann var gamall, áreiðanlega ekki orðinn unglingur en heldur enginn smákrakki, gerði áreiðanlega einhverja andskotans vitleysu í brjálæðinu því annars hefði þetta tæpast orðið frétt og enn síður ratað í íslenska netmiðla. Hann gerði áreiðanlega eitthvað tryllt, einhverja hræðilega djöfulsins vitleysu. Mér er þó alveg fullkomlega fyrirmunað að muna hvað hann nákvæmlega, eða sirkabát, gerði. Allavega, hann fór gersamlega eipsjitt þegar hann var settur í tölvustraff - straff sem áreiðanlega var tilkomið af því að tölvuspileríið var keyrt úr öllu hófi fram, það er eins og mig minni það, en þó er ég ekki viss. Kannske voru foreldrar hans bara fávitar eða dálitlar svona, þið vitið, tussur. Allavega, guttinn fór eipsjitt, braut og bramlaði eða drap bróður sinn eða eitthvað, eitthvað sturlað, og ég hugsaði - Jesús Kristur, fæddur í Singapore 1993 eða í Ontario '97 eða í Seoul '99 eða í Grafarvoginum '95. Fokkerinn hangir í tölvunni lon og don, eins og allir hinir, þó hann fái stundnum skrítna tilfinningu í hjartað eða eitthvað, eitthvað guðslegt, og samt ekkert nauðsynlega, en María mamma hans er bara útivinnandi, á hlut í lítilli hárgreiðslustofu við hliðina á Domus Medica, eða sambærilegu húsi í Höfðaborg eða Birmingham, og pabbi hans alltaf að vinna, smíða, því kreppan er ekki komin og brjálað að gera í byggingariðnaðinum. Svo gaurinn spilar og spilar, fer að slugsa í skólanum, jafnvel skrópa, og þar kemur að foreldrar hans, Jósep og Mæja, segja stopp, nóg sé nóg og hann verði að hætta að þessari vitleysu og fara að sinna skólanum og mæta á fótboltaæfingar og það allt. Lifna við, drulla sér út, haga sér próper. Setja gaurinn í tölvustraff - enga tölvu í tvær vikur, bara rétt að tékka á tölvupóstinum í tíu mínútur á dag eftir skóla og undir eftirliti, en tólf ára strákar þurfa í raun ekkert að tékka á ímeilinu svo þetta er í raun algert, hundrað prósent straff. Fyrst verður gæjinn fúll, nöldrar smá, rífst og grenjar meira að segja dálítið, aðallega af pirringi. Hélt að það dygði, hann fengi aftur í tölvuna. Það hefur yfirleitt fúnkerað. Jósep og Mæja bíta á jaxlinn, fjandinn nei, hann var að falla í stærðfræði og dönsku, eða frönsku eða mandarínsku eða einhverju, og nú yrði gerð alvara úr ellefta boðorðinu. Engin miskunn. Þá finnur hann til fíknarinnar, finnur meint ógeðslegt óréttlætið kreista í sér magann og klípa sig í barkann, fökken tryllist og búff! - heimurinn eins og við þekkjum hann endar, alltof snemma, útaf WoW. Eða Red Alert eða einhverju þvíumlíku.

Nje, ætli það. Hann myndi eflaust bara buffa systkinið eða kveikja í eldhúsborðinu eða þvíumlíkt og í versta falli lenda á einhverri stofnun fyrir vandræðagepla. Einhverju sveitadæmi eða þannig. Byrjar að heyra raddir, eða rödd, úti á túni eða uppi í hlíðinni. Kveikir í runnanum undir bæjarveggnum. Hittir andskotann niðri við ánna eða uppi undir hamrinum. Safnar þar kannske um sig hópi lærisveina. Það væri gæfulegur mannsöfnuður.

Sko!

Einn möguleiki í stöðunni væri að...nei, látum það liggja á milli hluta. Yfirleitt er mér ekkert um upphrópunarmerki gefið. En ég fökken elska stóra belli!!!

Skassið temur

Hér hefur verið framið húsbrot. Í Sólvallagötu 34, kjallara það er að segja. Um íbúðina ýmist læðist eða skýst lítið, hvítt kjöltu-skass sem urrar, kurrar, kraumar, geltir, gjammar og bofsar að mér eins og ég hafi hér verið í óleyfi þessi fimm undanfarin ár og húsbóndinn sé loks kominn heim og nú muni hlutirnir breytast. Konan sem býr hér með mér hefur gaman af skassinu og dröslar því með sér hvert sem hún fer, gefur því einhverskonar kókópöffs og klappar og kjassar og þvær nostursamlega með rándýru og spes skass-sjampói lon og don. Ég er sár og afbrýðisamur, vitanlega - hér hef ég alltaf verið dekurdrósin og miðpunktur athygli - og vegna þess og líka þess hve skassið er sjálft leiðinlegt við mig reyni ég að hvæsa á móti. Ég og allir feitu kettirnir í götunni, við hvæsum. Best gefst mér að blása í gegnum pappírshólk á trýnið á skassinu, þvílíkt ergir það ógurlega, og stjaka við rasskinnum eða lærum skassins aftan frá svo það hringsnýst um sjálft sig. Yfirleitt urrar skassið við þegar ég tek upp á hermdarverkunum, sýnir tennurnar og glefsar út í loftið. Drephlægilegt, enda skassið pínulítið og ræfilslegt og með skelfilega hallærislega klippingu. Viðbrögð skassins, lúðans bara espa mig upp í atinu svo ég að endingu hrek hann undan mér, einatt inn í búrið sem hann var færður hingað í. Þar hímir skassið með sitt hvíta strý og gerir sig aumkunarvert í framan og ægilega sorrí. Þá fæ ég síðan dálítið samviskubit og læði einhverju slikkeríi að skepnunni, sem virðist láta öll prinsipp og allt heimaríki lönd og leið þegar um ræðir pylsubita eða steikt hakk. Að ég tali ekki um kartöfluflögur eða kjúklingakjöt - nú eða dálitla klessu af sultu, djöfull fílar skassið sultuna.

Prinsessur á skjannahvítum strigaskóm

Ég var að ljúka við að klippa á mér fingurneglurnar og á fyrir höndum illa daga með aumum þumlun. Relatívt talað, ekki í stóra samhenginu.* Þar er ég eins og blóm í eggi alltaf hreint. Ég átta mig ekki fyllilega á því hvar fyrrum fótboltabullurnar sem hlæja feimnislega í sjónvarpinu standa í því tilliti. Fökken tuskubellir, prinsessur á baununum eða skjannahvítum strigaskóm.

*Almennt séð verða þumlarnir aumari, held ég, en dagarnir verða illir. Relatívt talað, í hvaða samhengi sem er eða svo til.

Flest fram streymir.

Þótt járntjaldið sé fallið og Ari Trausti orðinn spakur, þótt Þjóðviljinn sé orðinn að hægrisinnuðum netmiðli og íslenskir sossar mauli kleinur með fulltrúum Alþjóðagjaldeyrissjóðsins, gengur Árni Bergmann enn á fótlaga skóm.

Útþrákelkni

Mig langar ógurlega að heimsækja Norfolk-eyju sem liggur í Kyrrahafi, austur af Ástralíu. Á myndum hef ég séð að þar er fallegt. Samfélag eyjaskeggja held ég líka að sé dálítið áhugavert. Að nokkrum hluta eru þeir afkomendur afkomenda uppreisnarseggja af Bounty, sem vegna plássleysis hröktust af smáeynni Pitcairn sem liggur talsvert austar. Eftirlegusauðirnir á Pitcairn-eyju telja einhverja fimm tugi, eða þar um bil, og skyldleikaræktun hlýtur að vera dálítið vandamál á þeim bænum - því skeri. Pitcairn komst í fréttirnar á Englandi fyrir nokkru - en eyjan er fyrrum bresk nýlenda og enn breskt yfirráðasvæði - þegar upp komst um allskuggalegt barnaníð nokkurra eyjaskeggja. Ég þekki ekkert til barnaníðs á Norfolk-eyju. Á eynni, sem formlega er hluti af Ástralíu en nýtur talsverðrar sjálfstjórnar, búa talsvert fleiri en á Pitcairn eða rúmlega tvö þúsund manns. Sjálfsagt eru einhverjir þeirra skítalabbar, skítalabbaeyjaskeggjar, eins og gengur. Ég veit eiginlega ekki hví Norfolk-eyja er mér svo hugleikin en það er hún virkilega. Mig grunar þó sterklega að þegar ég loks kemst til eyjarinnar verði ég fyrir vonbrigðum. Við því get ég ósköp lítið gert annað en það kannske að reyna að stilla væntingum mínum í hóf. Það er vonlaust dæmi. Nú hef ég eiginlega eyðilagt fyrir mér ferð sem ég mögulega fer aldrei í. Þetta er ömurlegt ferðalag.

Hljóð

Platan The Band með samnefndri sveit er magnað listaverk, djöfulsins snilld segi ég. Lagið The Night They Drove Old Dixie Down er eitt það alfallegasta sem ég man eftir, og sjaldan held ég að texti hafi hæft laglínu og hljómi betur en í því. Röddin í Andra Sigþórssyni er síðri, mér finnst hún alveg vonlaus. Tussuleg. Hann ætti að halda kjafti.

Götumyndbrot

Óþægi-Einar í næsta húsi er byrjaður að rífa kjaft. Fram til þessa hefur hann bara horfið, svo familían hefur staðið úti í dyrum og spangólað á hann tímunum saman. Eða þannig. Auðvitað hefur hann ekkert horfið raunverulega, bara legið undir trampólíni í einum garði eða klifrað upp í tré í öðrum. En nú altént er hann farinn að svara fyrir sig, - "Ég nenn'ekkert að fara! Af hverju þarf ég?! Þett'er ömurlegt!" Bráðum verður hann unglingur og fullkomlega óþolandi að öllu leyti, eða flestu. Mér finnst dálítið erfitt að hugsa til þess. Þó eru að líkindum allnokkur ár í það, hann er kornungur. Blessaður anginn. Manni skilst annars að unglingsárin færist sífellt neðar, bisnessinn í Ameríku sjái til þess - "tween" er þar viðurkennt hugtak, svona hérumbil, og varðar mikilvægan markhóp sem framleiðendur herja á til að selja drasl sem er hvorki né, ekki fullorðins og ekki ekki, ekki töff og ekki kjútsí, ekki alveg og hérumbil nærri. Pönkaragallabuxur til að vera í á trampólíninu, aksjón-menn á leið á fund, rokkmúsík um ást á skólabókasafninu. Við étum svona vitleysu upp eftir Ameríkönum. Mér er ekki vel við að tala um þjóðir sem hitt eða þetta, en ég get talað um samfélög, og okkar er vesælt. Hér eru of mikil fífl til að finna upp á bráðsniðugri dellu eins og Ameríkanarnir og of miklir vesalingar til að leiða hana hjá sér. Auglýsingastofurnar hér eru þó engir aukvisar, frekar en annars staðar. Heill Játvarði Bernays! Og enn vill Einar ekki inn, ekki með í heimsókn til ömmu, ekki fara úr fótboltaskónum, ekki skila ausunni, ekki láta bróður sinn í friði og ekki drífa sig af stað. Ó, Einar, svo orginal. Óþægi-Einar er uppáhalds manneskjan mín sem ég er ekki skyldur(þvílíkur nepótisti!), er ekki músíkant, ekki rithöfundur og ekki nærfatamódel.

Apaleikur

Skoðanir eru skiptar á plakatinu sem hangir hér uppi í stofunni. Mér finnst það fallegt, og mér finnst það líka svalt. Öðrum finnst það bæði ljótt og hallærislegt. Það er eftirprentun af einu auglýsingaveggspjaldinu fyrir 2001: A Space Odyssey - sem er ein mín uppáhaldsmynd. Á plakatinu sést geimfar yfirgefa stóra, kringlótta geimstöð á sporbraut um jörðu, málað í sérstökum raunsæisstíl sem ég hef séð á myndskreytingum í bókum frá líkum tíma. Frá því í kringum '70. Önnur mynd sem ég gæti nefnt sem ég fíla vel er The Squid and the Whale. Uppáhaldsatriðið mitt í henni er síðan það þegar yngri strákurinn, af tveimur bræðrum sem eru í miðpunkti myndarinnar ásamt foreldrum sínum, runkar sér á skólabókasafninu og klínir brundinu á bókakili í hillu. Runkarinn er leikinn af einum Culkin-bræðra, einhverjum.* Í þeirri mynd eru fleiri fyndnir karakterar, fáránlegir akademíkerar og fólk sem þráir að vera gáfumenni og er gratt - eins og bókasafnsrunkarinn. Mér finnst myndin drepfyndin, en sjálfsagt eru skoðanir skiptar á því eins og plakatinu og Kubrick og Palahniuk flestu öðru. Skoðanir eru líka skiptar á því þegar ég geng um íbúðina brókarlaus og geri mig apalegan, beygi mig og reygi og fetti og bretti hræðilega kjánalega. Mér finnst það ljótt og ég skammast mín. Öðrum finnst það fyndið og skemmtilegt. Ég hefði áreiðanlega verið góður sem einn bjánalegu apamannanna í 2001. Eða fáránlegt wonnabí í hinni myndinni.

*Þetta er einhver misskilningur í mér, sem ég veit ekki hvaðan er sprottinn. Mér þætti óneitanlega heldur sniðugra ef rúnkarinn væri Culkin, hví veit ég ekki almennilega.

Prufa, einn tveir...prufa....tékk tékk tékk...

Sem stendur er ég að lesa nokkrar bækur. Um þessar mundir það er að segja, ekki einmitt í þessum skrifuðum orðum. Ég vil ekki segja hverjar bækurnar eru. Þær eru misgóðar eins og gefur að skilja, en engin þeirra finnst mér beinlínis slæm. Ein þeirra var þýdd á íslensku af Illuga Jökulssyni, tvær þeirra hafa verið kvikmyndaðar, ein inniheldur verk eftir Charles Bukowski og Allen Ginsberg meðal annarra og enn ein er skrifuð af bæsexjúalista um bæsexjúalista. Þó er ég eiginlega hættur að lesa hana; eða les hana lygilega hægt, með löngum hléum.