Aðdáendaklúbbur

Í hádeginu í gær sátum við félagarnir á stofunni sem oftar í setustofunni og spjölluðum yfir mat (jamaíkönskum karrý-pottrétti með kjúklingi og kartöflum, og maísbrauði). Það er svo sem ekki í frásögur færandi, kjaftæði og þvættingur um daginn og veginn, nema fyrir það að einn samstarfsmaður minn hafði á því orð að hann velti því fyrir sér að stofna aðdáendaklúbb. Við hlógum dálítið að þessum orðum hans hinir - hann, fullorðinn maðurinn, að stofna aðdáendaklúbb. Gerðum raunar ráð fyrir því, allir held ég að mér sé óhætt að segja, að hann væri að gera að gamni sínu, grínast. Hann tók háðsglósunum ekki illa, en stóð þó fastur á sínu og þvertók fyrir það að vera að grínast - hann þvert á móti væri raunverulega að velta því fyrir sér að stofna aðdáendaklúbb. Aðdáendaklúbb ameríska grínistans og leikkonunnar Aubrey Plaza nánar tiltekið. Við hlógum enn frekar að því - hann, fullorðinn maðurinn, að stofna aðdáendaklúbb einhverrar Hollywood-dömu. Kornungrar í ofanálag, stelpuskjátu. Áfram hlógum við dálítið. En við gátum reyndar allir verið sammála um það að þessi kona, ,,stelpuskjáta" eins og ég kalla hana að ofan og er viss um að einhver okkar gerði einhvern tímann í téðum samræðum, er efni í meiriháttar stjörnu. Hún er hæfileikarík, um það er engin spurning. Altént. Spjallið hvarf síðan einhvern veginn burt frá þessum spekúlasjónum, og að einhverju öðru kjaftæði og þvættingi um daginn og veginn. Í endurliti finnst mér hugmyndin alls ekki svo hlægileg. Alveg prýðileg raunar. Við þyrftum ekki að safna plakötum eða límmiðum eða þvíumlíku, bara njóta verka hennar saman, ræða þau og kannske fá okkur bjór. Af hverju ættu fullorðnir menn, sem bera að einhverju leyti þroskaðra skynbragð á afþreyingu og listir en börnin sem þó er alla jafna fremur umborið að gangist upp í dýrkun á hverju sem vera kann, ekki að njóta þeirra af sömu ákefð og ástríðu?